Ochrona gatunkowa bez granic
Czy to suhak stepowy w Kazachstanie, czy też ptaki wędrowne w Europie i Afryce – ich ochrona wymaga międzynarodowej współpracy.
Ochrona gatunkowa oraz zachowanie bioróżnorodności są obowiązkiem nie tylko wszystkich ludzi, lecz także samorządów oraz państw. Często jednak najlepszy efekt przynoszą przedsięwzięcia, w których państwa i organizacje pozarządowe łączą swoje kompetencje i środki na rzecz wspólnych projektów. Przedstawiamy dwie szczególnie udane inicjatywy z aktywnym udziałem Niemiec.
Altyn Dala – ratunek dla suhaka stepowego w Kazachstanie
Ze swoim przedziwnym ogromnym nosem, suhak stepowy wygląda trochę jak wygenerowana komputerowo istota rodem z ”Gwiezdnych Wojen”. I właściwie niewiele brakowało, by suhak stał się stworzeniem wyłącznie wirtualnym. Zanim wspólnym wysiłkiem Frankfurckiego Towarzystwa Zoologicznego (ZGF), organizacji Fauna & Flora International (FFI), brytyjskiej Royal Society for Protection of Birds (RSPB) oraz organizacji pozarządowych i rządu Kazachstanu udało się ocalić suhaka przed wyginięciem, na kazachskich stepach i półpustyniach żyło zaledwie ok. 150 000 przedstawicieli tego gatunku. Badania trybu życia, utworzenie rezerwatów i korytarzy migracyjnych, wyszkolenie i zaangażowanie strażników oraz surowe kary za kłusownictwo przyczyniły się do tego, że populacja tych zwierząt w Kazachstanie ponownie zbliżyła się do granicy miliona osobników. A wracając do nosa suhaka: pomaga mu on w regulowaniu temperatury wdychanego powietrza, która latem może przekraczać 40 stopni, a zimą wynosić poniżej -30 stopni.
AfriBiRds – Zasady ochrony ptaków wędrownych
Niewiele zwierząt uzmysławia nam bezgraniczny zasięg biosfery tak wyraźnie, jak ptaki wędrowne. Czy to kanadyjskie szlamniki zwyczajne, które pokonują dystans 12 000 kilometrów przez Pacyfik do Nowej Zelandii w nieco ponad dziesięć dni nieprzerwanego lotu, czy też miliony małych ptaków śpiewających, które jesienią odlatują z Europy do Afryki Subsaharyjskiej, by wiosną powrócić do dokładnie tego samego, „swojego” krzaka w Norwegii. Aby móc dokładniej badać ich życie i szanse na przetrwanie, potrzebujemy solidnych danych. Ich coraz większa dostępność jest zasługą intensywnej pracy międzynarodowej koalicji wspieranej przez niemieckie ministerstwa. Projekt AfriBiRds (African Biosphere Reserves as pilot sites for monitoring and conservation of migratory birds) powstał w ramach współpracy organizacji Naturschutzbund Deutschland z międzynarodową organizacją ochrony ptaków Birdlife International, siecią Rezerwatów Biosfery UNESCO, Parkiem Narodowym Komoé w Wybrzeżu Kości Słoniowej oraz rezerwatem Omo Forest Reserve w Nigerii. Organizacje wspólnie przebadały i znormalizowały metody obserwacji i liczenia populacji gatunków, zapewniając podstawy dla lepszego zrozumienia wędrówek ptaków i ich międzynarodowej ochrony.