Nauka i zabawa w dziesięć minut

Martwa sarna Dla większości spacerowiczów widok martwej sarny na poboczu drogi budzi obrzydzenie, które skłania do ominięcia jej szerokim łukiem. Nie dla Benedikta Wiggeringa. Ten ekspert od bezkręgowców z pasją bada, kto żeruje na padlinie. Wraz z kolegami z administracji Parku Narodowego Dolnosaksońskiego Morza Wattowego, Wiggering poświęca się badaniom bioróżnorodności Morza Północnego. Jak sam przyznaje, to praca jego marzeń. Swoją niezwykłą pasją Wiggering dzieli się podczas Science Slam. Jego wykład, zatytułowany "Wer fraß am Aas?" ("Kto zjadł padlinę?"), okazał się na tyle porywający, że przekonał publiczność i zapewnił mu zwycięstwo w niemieckich mistrzostwach Science Slam w 2024 r. 

Złożona Nauka w dziesięć minut 

Science Slam to format, w którym naukowcy prezentują swoją wiedzę w sposób przystępny dla szerokiej publiczności, zazwyczaj niezaznajomionej z daną dziedziną. Najważniejszą zasadą jest limit czasowy: wykład nie może trwać dłużej niż dziesięć minut i powinien być przy tym maksymalnie interesujący i angażujący. Zgodnie z regulaminem dostępnym na stronie science-slam.com, dozwolone jest wszystko, co „nie narusza przepisów przeciwpożarowych”. Oznacza to ogromną swobodę w formie prezentacji. Po każdej prelekcji publiczność ocenia występy oklaskami – osoba, która najlepiej przedstawi swoje badania, wygrywa konkurs. 

Idea Science Slam narodziła się w 2006 roku w Darmstadt i od tego czasu rozprzestrzeniła się na całe Niemcy. Początkowo był to format wyłącznie niemieckojęzyczny, jednak obecnie coraz częściej organizuje się go także w języku angielskim, a sporadycznie również w innych krajach. 

Przekazywanie badań naukowych z emocjami 

Czym Science Slam różni się od typowego, fachowego wykładu? Według Benedikta Wiggeringa, kluczem jest emocjonalne zaangażowanie prelegenta, które ma poruszyć publiczność. Nie chodzi o "nudne przedstawianie suchych faktów za pomocą wykresów słupkowych", lecz o przekazanie entuzjazmu dla własnychbadań. Mistrzowi Science Slamu 2024 udało się to osiągnąć, wykonując część swojego wykładu ironicznym, mrocznym głosem przy akompaniamencie metalowej muzyki. 

Pod koniec wieczoru Wiggering chciałby przede wszystkim, aby publiczność zrozumiała to, co miał do przekazania: aby martwa sarna na poboczu drogi nie budziła w przyszłości obrzydzenia, lecz była postrzegana jako ważny element bioróżnorodności.