“Bir sinyal vermiş olduk.”

“İki İtalyan Kovid-19 hastasını hastanemize kabul ettiğimiz mart ayındaki o hafta sonu, kolay kolay unutabileceğim bir hafta sonu değil. Hastaların Güney Tirol’den buraya naklini organize edebilmek için saatlerce, bin bir farklı yerle telefonlaştım. Yapay solunuma bağlanmış iki ağır durumdaki hastanın önce uçakla, ardından da ağır hasta nakil aracıyla Chemnitz’e getirilmesi lojistik açıdan oldukça güç bir işti. Ayrıca hastaların bu yolculuğa dayanıp dayanamayacaklarını, hastanemize vardıklarında ne durumda olacaklarını da kestiremiyorduk.

Hastanemiz en yüksek tıbbi bakım seviyesine sahip bir hastane. Dört basamaklı bir plan temelinde gerektiğinde 80 Kovid-19 hastasını aynı anda bir süreliğine solunum cihazlarına bağlayabilecek imkan ve donanıma sahibiz. O günlerde en çok sadece sekiz Kovid-19 hastası aynı anda solunum cihazına bağlanmıştı. Bunun üzerine hastane müdürümüz, Saksonya eyaletinin İtalya ile yaptığı anlaşma çerçevesinde almayı kabul ettiği sekiz Kovid-19 hastasından ikisini Chemnitz Hastanesi olarak kabul edebileceğimizi tereddüt etmeden söyleyebilmişti. Solunum cihazına bağlanan Kovid-19 hastalarıyla ilk sınavımızı neyse ki başarılı bir şekilde vermiştik, hijyen konsept ve önlemlerinin uygulanması hastanede oturmuştu. İtalyan hastalar gelmeden önce hortum ve bağlantılarımızı kontrol ettik, donanımlarımızı hazır hale getirdik ve hazır halde beklemeye koyulduk. Heyecanlı bir bekleyişti diyebilirim.

Hastalar hastanemize vardığında bilinçleri yerinde değildi, suni solunum cihazlarına bağlanmışlardı ama stabil durumdaydılar. Kovid-19, ciğerlerinde iltihaplanmaya, bu da solunum yetmezliğine neden olmuştu. Neyse ki durumları hızlı bir şekilde iyileşti. Bilinçlerinin yerine gelmesi, bizim için büyük bir rahatlamaydı. Sonuçta bu iki hasta, dostumuz olan bir ülke tarafından bize emanet edilmişti, işimizi iyi yapmak istiyorduk. Almanya’nın dört bir yanındaki meslektaşlarımız da yaptığımız işi takdir ettiler.

İlk başlarda, hastalar uyandığında onlarla nasıl iletişim kurabileceğimiz konusunda endişe duymuştuk. Neyse ki kendine gelen ilk hasta, Güney Tirol’den geliyordu ve Almanca, ana diliydi. Daha sonra ikinci hastamız kendine geldiğinde, Güney Tirol’lü hasta İtalyanca üzerinden ikinci hastayla aramızdaki iletişimde bize yardımcı oldu.

İki hastanın kabul edilmesi, pandeminin kapsamı düşünüldüğünde devede kulak gibi gelebilir. Ama mart ayında İtalya’nın içinde bulunduğu o olağan dışı durum hatırlandığında ve Almanya’nın o zamandan bu yana diğer AB ülkelerinden 250’nin üzerinde hasta kabul etmiş olduğu düşünüldüğünde, her bir vakanın, her bir insanın ne denli önemli olduğunu görmek mümkün. Dört bir yandan destek gördük ve İtalya için büyük sempati duyduk.

Hem biz doktorlar hem de hasta bakıcılar iki İtalyan hastamıza gerçekten çok ısındık. Aslında insan bir hastayla uzun bir süre ilgilenince ve hastanın önemli bir krizi atlatmasında ona yardımcı olunca, bu normal bir durum. Ama bu iki vaka hepimiz için gerçekten özel bir durumdu. Hastalar evlerinden, ailelerinden uzakta ve yalnızdılar, yakınlarının onları ziyaret etmesi mümkün değildi. Hastanemizde geçirdikleri üç haftanın ardından taburcu edildiklerinde duygu yüklü anlar yaşadık. Sanki bir aile ferdine veda ediyorduk.

O iki hastaya yardımcı olabildiğimiz için çok mutluyum.  Bunu sadece hastanenin imajı açısından söylemiyorum, Saksonya’nın, dolayısıyla da Almanya’nın neler yapabileceğinin bir göstergesi de oldu bu. Tek bir vakayla Avrupa halklarının dayanışma içinde olduğunu gösterebildik.”

Yazıya aktaran: Sarah Kanning

© www.deutschland.de

You would like to receive regular information about Germany? Subscribe here: