Almanya neden (gizliden) Trash TV’yi seviyor

İki tür Alman vardır: Reality TV izlediğini itiraf edenler ve izlediği halde izlemediğini iddia edenler. Çünkü yalnızca yüzde 11’i bu formatı severek izlediğini itiraf etse de reyting oranları farklı şeyler söylüyor. Mesela “Çiftçi Kadın Arıyor” programı domuzların onaylayan homurtuları eşliğinde lastik çizme giyen taşralı bir çiftçinin sevdiği kadına nasıl evlenme teklifi edeceğini görmek için milyonları ekran başına çekiyor. “Dschungelcamp” ulusal bir etkinlik ve “Bachelor” ya da “Almanya Süperstarını Arıyor” gibi formatlar da kendi sadık izleyici kitlesine sahip. Tesisatçısından profesörüne kadar herkesi birleştiriyor; bu anlamda Trash TV, kültürel uçurumlar arasında köprü görevi görüyor.

Haplanmış Goethe gibi: Çünkü aşk, ihanet, intikam ve hamamböcekleri gibi çok ciddi konular işleniyor. “Bachelor” saf romantizm sunuyor: Süslenip püslenmiş hanımlar, ütülü dar kesim gömleğin entelektüel derinliğine sahip bir yakışıklının dikkatini çekmek için yarışıyor. “Dschungelcamp”ta ünlülük, başarı ve düşüşün ne kadar bıçaksırtı olduğunu bize gösterecek yeni bir türde tanımlanıyor. Örneğin eski bir ünlü un kurdu çerezinden sonra umarsızca sakatatla dolu bir kovadan bir yıldız çıkardığında.

Hatta Reality showları ile ilgilenen bilim insanları bile var. Bazıları bu tüketimin insanları aptallaşmasına katkı sağladığını iddia ediyor. Saçmalık. Burada daha ziyade sosyopsikolojik bir çalışma söz konusu: İnsanlar dikkat çekmek, para ve Instagram takipçisi kazanma uğruna ne kadar ileri gidiyor? İpucu: Fazlasıyla ileri.

Şu açık: Reality TV büyükannelerin yılbaşı hediyeleri (mesela el örgü çoraplar gibi) için duyduğu heyecan kadar gerçek. “Dramatik sahneler” senaryolaştırılmış, diyaloglar kulağa okul müsameresi kadar otantik geliyor. 

Peki Almanların bu utanç verici maceralarının çekiciliği ne? Belki de televizyonu sadece kafa dağıtmak için açıyoruz. Bu renkli curcunaya ihtiyacımız var çünkü bizi kendi hayatımızdan daha acayip bir dünyaya sürüklüyor.