„Jesteśmy zawsze gotowi”

Benedikt Sulzbach (29 lat) z ochotniczej straży pożarnej wyjaśnia, dlaczego lubi pomagać: 

„Miałem cztery lata, kiedy dołączyłem do ochotniczej straży pożarnej w moim rodzinnym mieście Oberursel-Stierstadt. Mój ojciec był strażakiem, a ja uwielbiałem czerwone samochody z migającymi kogutami i syrenami. Po strażackiej grupie dla maluchów w wieku dziesięciu lat dołączyłem do młodzieżowej straży pożarnej, w której rozpoczęło się moje szkolenie. Na pierwszą akcję pojechałem w wieku 17 lat.  

Nauczyłem się zawodu elektryka, a obecnie pracuję w fabryce silników lotniczych firmy Rolls Royce. Należę tam do zakładowej straży pożarnej, która składa się z 21. strażaków pracujących na zmianach przez całą dobę. Gdy podczas dnia otrzymuję wezwanie do pożaru poza terenem naszego zakładu, moja firma zwalnia mnie z pracy. Oczywiście dotyczy to tylko poważnych pożarów lub sytuacji, w których występuje zagrożenie ludzkiego życia. Moi koledzy w pełni popierają mój wolontariat i, gdy trzeba, pomagają mi w pracy. Często muszę brać udział w szkoleniach lub ćwiczeniach, a związane z tym zwolnienie z pracy jest regulowane przez prawo.  

W 2013 r. po raz pierwszy zwalczałem poważny pożar. Wtedy palił się dom kultury w sąsiedniej miejscowości. Musieliśmy ewakuować sąsiadujący wieżowiec. W akcji brało udział osiem różnych jednostek straży pożarnej, było nas ponad 200 osób, w tym członkowie Czerwonego Krzyża i Niemieckiej Służby Pomocy Technicznej. Najbardziej w pamięć zapadł mi pewien 18-latek, który w ramach próby odwagi wspiął się na wagon kolei podmiejskiej i za bardzo zbliżył się do linii energetycznej. Doznał porażenia prądem i poważnych oparzeń. Nie mogliśmy użyć drabin, aby wejść na dach wagonu, ponieważ cały był pod prądem. Dlatego ten chłopak musiał stoczyć się z dachu i spaść na skokochron. Po tej akcji miałem problemy ze snem. Wtedy odbyłem długą rozmowę z kolegą, który miał większe doświadczenie, i to mi pomogło. Dla członków służb ratunkowych jest dostępny również program opieki psychospołecznej, z którego mogą skorzystać w razie potrzeby. Mimo tych doświadczeń, uważam, że najwspanialsza w straży pożarnej po każdej akcji jest świadomość, że mogłem pomóc. Że byłoby znacznie gorzej, gdybyśmy tak szybko nie przybyli na miejsce. 

Nie ma innego stowarzyszenia, które potrafiłoby organizować tak świetne imprezy, jak ochotnicza straż pożarna. Ich organizacja odbywa się z taką samą precyzją i szybkością, jak nasza praca. Poza tym można poznać wspaniałych przyjaciół. Straż pożarna to naprawdę moja druga rodzina. Kiedy dzwonię do kogoś i mówię mu: „potrzebuję cię”, on pyta: „Kiedy mam przyjechać?”. 

Aby w ogóle nie wybuchł pożar. 

Różnica w stosunku do zawodowych straży pożarnych w dużych miastach polega na tym, że u nas nie ma nikogo na warcie, wszyscy pracują lub są w domu. Zawsze jesteśmy jednak w gotowości, bez względu na to, gdzie aktualnie przebywamy. Nasz zespół składa się z 50. strażaków, wśród nich jest siedem kobiet. Ponadto, prowadzę zajęcia z edukacji przeciwpożarowej w różnych stowarzyszeniach, przedszkolach i szkołach. Podczas tych zajęć wyjaśniamy, jak prawidłowo wezwać straż pożarną i co można zrobić, aby zapobiegać pożarom.  

Oprócz gaszenia pożarów wspieramy służby ratunkowe, na przykład pomagając przy noszeniu rannych, reanimując ludzi, odgradzając miejsca wypadków lub ratując ludzi z wyższych pięter, używając drabiny. Często musimy także wyważać drzwi lub wypompowywać wodę z piwnic podczas usilnych deszczów. Pracujemy również jako ochrona podczas ważnych wydarzeń na stadionach lub podczas koncertów.